پروین اعتصامی

زاغی به طرف باغ ، به طاووسطعنه زد *** کاین مرغ زشت روی ،چه خود خواه و خودنماست

این خط و خال را نتوان   گفت   دلکش است  ***  این   زیب  و  رنگ  را  نتوان  گفت   دلر باست

پایش کج اس و زشت ،ازان  کج  رود به راه  ***  دمش چو دم   رو به و   رنگش چو کهر باست

نوکش،چو نوک   بوم سیه کار  منحنی   است *** پشت   سرش  برآمده   گردنش  دو   تاست

از فرط عجب و جهل گمان مب برد که  اوست ***تنها پرنده ای  که در این  عرصه   و   فضاست

این  جانور نه  لایق  باغ   است  و   بوستان ***  این بی هنر نه  درخور   این  مدحت  و   ثناست

رسم و رهیش نیست بجز حرص و   خودسری ***  از پا فتاده  هوس و   کشته ی هوی  است

طاووس خنده کرد   که   رای  تو باطل   است *** هر گز   نگفته  است  بد  اندیش حرف  راست

مردم   همیشه    نقش    خوش     ما ستوده اند ***     هرگز   دلیل  را   نتوان  گفت  ادعاست

بد گویی    تو این  همه، از فرط  بد  دلی  است***  از قلب   پاک   ،   نیت    آلوده    بر    نخاست

ما عیب  خود ، هنر  نشمردیم  هیچ  گاه  ***در عیب خویش ننگرد ان کس   که  خود ستاست

گاه   خرام   و  جلوه  به   نزهتگه  چمن*** چشم ز راه  شرم   و تاسف  ،   به   سوی    پاست

ما جز  نصیب  خویش   نخوردیم ، لیک  زاغ *** دزدی    کند     بهر    گذر   و  باز     ناشتاست

در من  چه عیب  دیده  کسی  غیر پای زشت؟ ***  نقص و   خرابی و  گژی   دیگرم  کجاست؟

پیرایه ی  به  عمد به  عمد نبستم به بال  و پر *** آرایش  وجود  من  ای   دوست   بی ریاست

ما بهر  زیب   و   رنگ    نکردیم     گفتگو   ***  چیزی    نگفتیم   فلک    داد    آنچه       خواست

کار آگهی که آب  و گل   ما  به هم   سرشت  ***    بر من فزود ،آنچه که از  خلقت  تو   کاست

در هر قبیله  کم و بیش خوب و  زشت  هست *** مرغی کلاغ    لاشخور   و  دیگری هماست

صد  سال  گر به   دجل ه بشویند    زاغ   را   ***  چوبنگری ،  همان  سیه    زشت     بینواست

هرگز  پر   تو را   چو  پر  من   نمی   کنند ***  مرغی که چون منش  پر     زیباست   مبتلاست

آزادی  تو    را  نگرفت  از  تو  هیچ   کس    ***     ما  را      همیشه دیده ی   صیاد  در  قفاست

فرمانده   سپهر  چو   حکمی  نوشت  و  داد***   کس دم نمی زند که صواب است یا خطاست

ما  را  برای  مشورت  ، اینجا    نخوانده اند    ***   ا ز    ما  و فکر   ما  ،   فلک   پیر  را    غناست

احمق،کتاب دید و گمان کرد  عالم  است      ***  خود بین به  کشتی آمد و پنداشت ناخداست

ما  زشت نیستیم  تو صاحب    نظر نه  ای   ***     این  خرده گیری  ،  ازنظر   کوته   شماست

طاووس را چه جرم ،اگرزاغ زشت  روست    ***     این رمز ها به  دفتر   مستوفی    قضاست

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد